Αρχαίο ελληνικό λιμάνι στο Ισραήλ???

      Τέσσερα πολεμικά πλοία του 19ου αιώνα και τα ερείπια ενός λιμανιού αρχαίων χρόνων, το οποίο εικάζεται πως είναι ελληνικό, βρέθηκαν από αρχαιολόγους στις ισραηλινές ακτές πρόσφατα. Η ερευνητική ομάδα έφερε στο φως τα ναυάγιο στο αρχαίο λιμάνι της Akko, ένα από τα λιμάνια που είχαν ύψιστη σημασία σε ολόκληρη τη Μεσόγειο κατά την ελληνιστική περίοδο. Σύμφωνα με τους ερευνητές, τα ευρήματα αυτά είναι ικανά να οδηγήσουν σε ακόμα περισσότερα ναυάγια στην περιοχή. 

       «Τα πλοία αυτά ήταν απίστευτα κομμάτια της τότε τεχνολογίας, αλλά δεν γνωρίζουμε πολλά για το σχεδιασμό τους, έως αυτή τη στιγμή» δήλωσε ο Bridget Buxton, ένας αρχαιολόγος από το Πανεπιστήμιο του Rhode Island (URI).

        Οι εργαστηριακές αναλύσεις έδειξαν πως το ξύλο με το οποίο είχαν κατασκευαστεί τα καράβια που βρέθηκαν προερχόταν από τη σημερινή Τουρκία και όπως αναφέρεται στο Live Science, οι αναλυτές θεωρούν ότι τα τέσσερα πλοία θα μπορούσαν να είναι μέρος του αιγυπτιακού στόλου από την εποχή του αιγυπτιακο-οθωμανικού πολέμου.

        Κατά τη διάρκεια των ενάλιων ανασκαφών, βρέθηκαν κι άλλα αντικείμενα που χρονολογούνται στην Ελληνιστική εποχή, όπως αρχαία αγγεία και υλικά του λιμανιού, πιθανόν από τις αποβάθρες. Αυτά τα τμήματα οδηγούν τους αρχαιολόγους στην υπόθεση πως ενδέχεται κάτω από τον πυθμένα της θάλασσας να βρίσκεται ένα αρκετά παλαιότερο χρονολογικά λιμάνι μαζί με ακόμη πιο αρχαία ναυάγια. Τα ευρήματα και όλη η ανασκαφή παρουσιάστηκαν στο ετήσιο συνέδριο τού Αμερικανικού Ινστιτούτου Ανατολικών Σπουδών στις 15 – 17 Νοεμβρίου στο Σικάγο.

Πηγή: Greek Reporter:com, livescience.com

Πίνακας του Delacroix αξίας 650 χιλιάδων ευρώ έκανε φτερά!

Πίνακας υπογεγραμμένος από το διάσημο ζωγράφο του οριενταλισμού Eugene Delacroix κλάπηκε χθες από γκαλερί έργων τέχνης στο Παρίσι. Η υδατογραφία, τα στοιχεία της οποίας δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμα από τις αρχές, εκτιμάται πως έχει αξία 650.000 ευρώ και κλάπηκε από άγνωστο δράστη για τη σύλληψη του οποίου έχει κινητοποιηθεί η αστυνομία του Παρισιού! 

 

(Στη φωτογραφία δεν είναι ο πίνακας που κλάπηκε, αλλά μια αυτοπροσωπογραφία του καλλιτέχνη). 

Γαλλία: Τοπικά προϊόντα παντού….

        Όσο περισσότερο μένω στη Γαλλία, τόσο πιο συχνά αντιλαμβάνομαι πως κάποια πράγματα είναι αυτονόητα και επιβάλλεται να γίνονται. Όπως, για παράδειγμα, η προστασία και προώθηση των τοπικών προϊόντων της Γαλλίας και της κάθε περιοχής ξεχωριστά. Κάτι που με κολακεύει, με μαγεύει, αν και τόσο απλό…

         Είναι γεγονός πως έχω επισκεφτεί ως καταναλωτής πολλά σούπερ μάρκετ της Γαλλίας, στις περιοχές που διαμένω ή στις περιοχές που έχω κατά διαστήματα επισκεφθεί. Άλλοτε αυτά τα σούπερ μάρκετ είναι μεγάλα, πολύ μεγάλα και άλλοτε μικρά, για την εξυπηρέτηση μιας συγκεκριμένης περιοχής, γειτονιάς. Όλα όμως έχουν κάτι κοινό, το οποίο κάθε φορά μου προξενεί εντύπωση και το παρατηρώ με ιδιαίτερη προσοχή. Σε όλα τα σούπερ μάρκετ υπάρχουν ειδικοί διάδρομοι ή ειδικά ψυγεία ή ειδικά ράφια, όπου προωθούνται τα τοπικά προϊόντα (πρώτη φωτογραφία).

       Και κάθε φορά δεν μιλάμε για μια ή δυο μάρκες προϊόντων. Μιλάμε για μεγάλη ποικιλία εταιρειών και ειδών. Οι Γάλλοι προωθούν ιδιαίτερα τα προϊόντα που βγάζει η κάθε περιοχή, όχι μόνο μέσα από τα εξειδικευμένα καταστήματα μέσα στις πόλεις, αλλά και μέσα από τα σούπερ μάρκετ, τα οποία συνήθως είναι κολοσσοί, εκ των οποίων κάποιοι δραστηριοποιούνται και στην Ελλάδα, δίχως εκεί να έχω παρατηρήσει ποτέ κάποια ειδική αναφορά στα προϊόντα της κάθε περιοχής.

        Ως παράδειγμα μπορώ να σας θέσω τις δυο περιοχές που έχω κατοικήσει στη Γαλλία. Η Άνω Νορμανδία είναι μια περιφέρεια όχι ιδιαίτερα μεγάλη, αλλά με μεγάλη παράδοση στα τυροκομικά προϊόντα, στο βοδινό κρέας και στα σιτηρά. Κατά συνέπεια, στα σούπερ μάρκετ θα βρεις ολόκληρο ψυγείο μήκους ίσου με έναν διάδρομο με γαλακτοκομικά και τυριά μόνο από τη Νορμανδία, αλλού θα βρεις ένα ψυγείο μεγάλο μόνο με κρέας από την περιοχή και κάπου αλλού κάποια ξεχωριστά ράφια μόνο με γεωργικά προϊόντα του νομού ή της περιφέρειας. Ασφαλώς και θα βρεις προϊόντα από όλη τη χώρα και από όλο τον κόσμο, αλλά τα τοπικά προϊόντα καταλαμβάνουν ιδιαίτερη θέση με δική τους διαφήμιση και προώθηση ως τοπικά.

     Αυτό ισχύει και στο νυν τόπο κατοικίας μου, στην Άνω Σαβοΐα  ο οποίος φημίζεται τόσο για τα δικά του τυριά, γιαούρτια και κρέατα – κυρίως από αγελάδες και πρόβατα, όσο και για τα αλλαντικά του, τα μήλα και τα κρασιά του. Και εδώ θα βρεις ειδικά ψυγεία με τυριά αγελαδινά, κατσικίσια κλπ από βιοτεχνίες και βιομηχανίες της περιοχής, ειδικά ψυγεία με κρέατα της περιοχής και ξεχωριστά ράφια με όλα τα υπόλοιπα προϊόντα του νομού ή της περιφέρειας. Το ίδιο συμβαίνει και με τα κρασιά, τα οποία δεν αναμειγνύονται με τα κρασιά από την υπόλοιπη χώρα και τον κόσμο, αλλά έχουν τη δική τους θέση στην προώθηση. Όλα φυσικά συνοδεύονται από ελκυστικές πινακίδες και με κάλεσμα των καταναλωτών να στηρίξουν την τοπική οικονομία, κάτι το οποίο εννοείται πως έχει απήχηση!

         Από την άλλη πλευρά, σε κάθε περιοχή, σε πόλεις και στην ύπαιθρο συναντάς καταστήματα, συνήθως ιδιωτικά, αλλά και της πολιτείας, όπου πωλούνται προϊόντα της περιοχής σε ειδικές τιμές ώστε να υπάρχει ανταπόκριση από τους καταναλωτές. Και το σημαντικότερο είναι πως αυτές οι επιχειρήσεις είναι φανερό πως δεν αποσκοπούν τόσο στους τουρίστες όσο στους ντόπιους τους οποίους καλούν να στηρίξουν έμπρακτα τους συμπολίτες τους.

        Είμαι βέβαιος πως το ίδιο γίνεται παντού, σε όλη τη χώρα, προβάλλοντας όλα τα αγαθά που βγάζει η γη στην κάθε περιοχή και φυσικά όλα τα αγαθά που βγάζει ένα σεβαστό τμήμα του πληθυσμού της χώρας. Προσωπικά, έχω συναντήσει κατά τόπους καταστήματα με τοπικά προϊόντα περνώντας για να πάω κάπου αλλού.

 

        Όλο αυτό, λοιπόν, καλώς ή κακώς, προσωπικά με εκπλήσσει. Το να προσφέρονται τόσο οργανωμένα τα τοπικά προϊόντα στους καταναλωτές και μάλιστα μέσα από ποικιλία, φαντάζει στα μάτια μου τόσο προφανές, αλλά συνάμα τόσο πρωτοφανές! Στην Ελλάδα δεν ήμουν συνηθισμένος σε κάτι τέτοιο. Κάθε φορά που επισκέπτομαι στη Γαλλία ένα σούπερ μάρκετ ή ένα κατάστημα με τοπικά προϊόντα, αναρωτιέμαι γιατί δεν είμαστε εμείς ικανοί να κάνουμε κάτι αντίστοιχο.. Μα δεν μπορώ να βρω εύκολα απάντηση, δυστυχώς…

 

Silence!!!!!

Σκηνή 1η.

Παρίσι. Αρχές Απριλίου 2012. Βρίσκομαι στο διεθνές αεροδρόμιο Σαρλ Ντε Γκωλ και παίρνω το σιδηρόδρομο RER, ο οποίος συνδέει τα δυο μεγάλα αεροδρόμια του Παρισιού, αλλά περνάει από ολόκληρη την πόλη, ακόμα και από το κέντρο της. Είμαι με άλλους 3 Έλληνες και συζητάμε για τη ζωή στη Γαλλία. Οι δυο από αυτούς βρίσκονται για πρώτη φορά εδώ και με ρωτούν πως είναι η ζωή, οι άνθρωποι. Θέλοντας να τους δείξω ένα δείγμα, εν μέρει αντιπροσωπευτικό, τους καλώ να μείνουμε για ένα λεπτό σιωπηλοί. Το αποτέλεσμα ήταν τρομακτικό. Είσαι σε μεγάλο σιδηρόδρομο μιας εκ των μεγαλυτέρων πόλεων του κόσμου και ο συρμός είναι γεμάτος. Κι όμως, δεν ακούγεται τίποτε πέρα από τον ήχο του συρμού και κάποιες ψιθυριστές κουβέντες…..

 Σκηνή 2η.

Μάρτιος 2012. Χάβρη. Πόλη της βορειοδυτικής Γαλλίας, ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια – πύλες της Ευρώπης. Πληθυσμός περίπου 180.000 κάτοικοι. Ώρα 10 μμ. Η πόλη σε απόλυτη ηρεμία. Στο λιμάνι συναντάς πού και πού κανέναν άνθρωπο, ο οποίος βιαστικά έχει βγάλει το σκύλο του για τις βραδινές ανάγκες… Στο κέντρο της πόλης, ψυχή! Τίποτα. Δεν είναι Κυριακή. Δεν είναι αργία. Δεν έχει κηρυχτεί απαγόρευση κίνησης μετά τη δύση του ηλίου, ούτε η περιοχή είναι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης…

Σκηνή 3η.

Μάιος 2012. Freville. Χωριό μικρό στην ενδοχώρα της Νορμανδίας, 25 χλμ από μεγάλο αστικό κέντρο. Ώρα 10 μμ. Τα φώτα στους δρόμους σβήνουν. Από τα σπίτια πού και που βλέπεις κανένα ίχνος φωτός μέσα από τις γρίλιες των παραθύρων. Δεν κυκλοφορεί ούτε σκύλος αδέσποτος. Αραιά και πού, κανένα αυτοκίνητο περνά γρήγορα από τον κεντρικό δρόμο.

       Η Γαλλία είναι κατά γενική ομολογία μια χώρα ήσυχη. Είναι μια χώρα αθόρυβη. Επικρατεί ηρεμία και κυρίως ψυχραιμία. Ό,τι ξέφρενο, φαίνεται να τούς ενοχλεί. Ό,τι τους χαλάει την ηρεμία, πιθανόν τους χαλάει και την αισθητική. Οι άνθρωποι εδώ είτε βρίσκονται στην πρωτεύουσα είτε σε κάποια πλατεία με καφετέριες και εστιατόρια μεγάλης πόλης είτε στην επαρχία, δεν φωνάζουν, μιλούν σιγά και σίγουρα. Η φωνή τους δεν ξεπερνάει την απόσταση από το συνομιλητή τους. Γενικά, δεν γελούν δυνατά ούτε μοιάζουν να θέλουν να επιβληθούν με τη φωνή. Σπάνια θα ακούσεις φωνές από το διπλανό διαμέρισμα. Σπάνια θα ακούσεις κάποιον να μιλάει στη σκάλα της πολυκατοικίας ή να σε φωνάζει από το μπαλκόνι. Σπάνια θα έχει κάποιος δυνατά την τηλεόραση ή θα καυγαδίζει με ένταση στη μέση του δρόμου. Δεν θα ακούσεις κόρνες αυτοκινήτων παρά την όποια κίνηση και επίσης σπάνια θα δεις καυγά μεταξύ οδηγών. Στο μετρό, στο τρένο, στο λεωφορείο δεν είναι οι χώροι που κάποιος θα φωνάξει ή θα επιλέξει να καυγαδίσει. Στο κατάστημα ο πωλητής δεν θα σου φωνάξει από απόσταση πως έρχεται. Θα έρθει κοντά σου και θα προσφέρει τις υπηρεσίες του. Στις δε υπηρεσίες, υπάρχει μια γραμμή στο δάπεδο όπου σε παρακαλεί να κρατήσεις μια “απόσταση εμπιστευτικότητας” από αυτόν που εξυπηρετείται σε περίπτωση που είσαι ο επόμενος. Και εννοείται πως εκείνος που εξυπηρετείται δεν ακούγεται το τί λέει με τον υπάλληλο. Άλλωστε δεν σε αφορά…. Τέλος, υπάρχει ειδική πινακίδα σε κάποιες δημόσιες υπηρεσίες που σε παρακαλεί να μην υψώνεις τον τόνο της φωνής σου στους εργαζόμενους διότι όπως αναγράφεται “οι μηνύσεις δεν είναι δύσκολο πράγμα”!!!!!! Και όπως θα έλεγε και η Αμαλία στο “Παρά Πέντε”, “ε, ρε κάτι μηνύσεις που έχουν να πέσουν”..χαχαχαχαχα..

        Πρόκειται για μια χώρα, για ένα λαό που σέβεται και που δείχνει ευγένεια. Οι άνθρωποι εδώ έχουν μεγαλώσει έτσι. Πηγαίνουν στη δουλειά τους, τρώνε στις 12-2 το μεσημέρι, επιστρέφουν στη δουλειά τους ως το απογευματάκι και έπειτα είτε πηγαίνουν για τα ψώνια τους είτε επιστρέφουν στο σπίτι τους, όπου χαλαρώνουν. Δεν επιλέγουν να βγουν έξω να φάνε μετά τις 10 το βράδυ ούτε για καφέ στις 8 το απόγευμα. Άλλωστε εκείνη την ώρα έχουν ίσως ήδη τελειώσει το βραδινό φαγητό. Θα δουν τηλεόραση, μια ταινία, θα ξαπλώσουν γενικά νωρίς. Ώρες – ώρες θαρρείς πως είσαι σε στρατόπεδο, μα ακόμα κι εκεί, έβγαινες μια βόλτα έως τον θαλαμοφύλακα εάν είχες αυπνία…..

       Μπορεί όλα αυτά να φαντάζουν εξωπραγματικά, μα δεν είναι. Γενικά, οι ρυθμοί εδώ είναι κάπως έτσι. Μπορεί στο Παρίσι με τα εκατομμύρια κατοίκων, φοιτητών και τουριστών η ζωή να έχει έναν άλλον ρυθμό, αλλά μην ξεχνάμε πως το Παρίσι είναι Παρίσι!

      Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Δεν είναι όλα μέσα σε καλούπια και περιορισμένα. Ασφαλώς και θα δεις κόσμο μια νύχτα έξω, αλλά πιθανόν το μέρος να είναι τουριστικό και να είναι περίοδος διακοπών ή σαββατόβραδο. Ασφαλώς και θα δεις ανθρώπους να γλεντούν και να μιλούν δυνατά, αλλά κατά πάσα πιθανότητα θα είσαι κάπου στο νότο, όπου ζουν χιλιάδες Ιταλοί, Ισπανοί, Πορτογάλοι, Έλληνες και οι επιδράσεις στη ζωή είναι προφανώς διαφορετικές από εκείνες για παράδειγμα στα σύνορα με το Βέλγιο και τη Γερμανία. Εννοείται πως θα δεις κάποιον να φωνάζει από το μπαλκόνι, αλλά θα είναι ένα παιδάκι που φωνάζει τη μαμά του. Θα δεις νέους να φωνάζουν στο δρόμο και να κάνουν χαβαλέ, αλλά οπωσδήποτε θα είναι μετανάστες μαροκινοί δεύτερης ή τρίτης γενιάς και όχι καθαρόαιμοι Γάλλοι. Στο σούπερ μάρκετ θα ακούσεις ξαφνικά κλάμα μωρού, αλλά θα είναι μάλλον επειδή το μάλωσε η μητέρα του που δεν καθόταν φρόνιμα. Ασφαλώς και θα δεις αυτοκίνητα με τη μουσική στο τέρμα, με κάποιο τραγούδι χαρούμενο, αλλά σίγουρα το αυτοκίνητο δεν θα είναι “πειραγμένο” και τα ηχεία δεν θα κοστίζουν όσο και το αυτοκίνητο. Και, τέλος, εννοείται πως μια παρέα κοριτσιών θα κάνει πάρτυ σε διαμέρισμα αργά τη νύχτα, αλλά άμεσα θα λάβουν σημείωμα να ηρεμήσουν το ταχύτερο δυνατό!

      Θα κλείσω με ένα σκηνικό στη γειτονιά μου. Μέσα Αυγούστου, Κυριακή απόγευμα, ζέστη. Μια παρέα εικοσάχρονων έχει μόλις φτάσει από την παραλία. Τρία αγόρια και μια κοπέλα με μαγιώ, έχουν βάλει το αυτοκίνητο στην είσοδο της πολυκατοικίας με τη μουσική στη διαπασών με πόρτες και παράθυρα ανοιχτά. Και εκείνοι χορεύουν ένα r’n’b.. Το σκηνικό αυτό σπάνιο! Οι Γάλλοι βγήκαν στα παράθυρα και κοίταζαν. Κι εγώ επίσης. Μάλλον όμως ήμουν ο μόνος που χαιρόταν αυτό που συνέβαινε. Αυτός που διασκέδαζε με τα παιδιά αυτά που έχουν ακόμα ζωή μέσα τους, πριν τους κλείσει ερμητικά το γαλλικό καλούπι!

       Για τη ζωντάνια των Γάλλων θα κάνουμε λόγο σε άλλο άρθρο. Ως τότε διασκεδάστε, μιλήστε δυνατά και χαρείτε την ελληνική ζωντάνια. Η αξία της γίνεται ανεκτίμητη όταν ζεις το διαφορετικό..

Το πρώτο τζαμί gay-friendly είναι γεγονός!

      Την ώρα που εκπρόσωποι όλων των θρησκειών συναντιόνταν σήμερα το πρωί στο Παρίσι για να συμφωνήσουν πως διαφωνούν με τον επερχόμενο γαλλικό νόμο περί νομιμοποίησης των γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων, ετοιμάζεται να ανοίξει τις πύλες του λίγο έξω από τη γαλλική πρωτεύουσα ο πρώτος χώρος προσευχής για όλους τους μουσουλμάνους πιστούς. Και όταν λέμε για όλους, το εννοούμε!

       Σύμφωνα με τον Ludovic – Mohammed Zahed (φώτο), έναν μουσουλμάνο Γαλλο-Αλγερινής καταγωγής και ιδρυτή της Ένωσης Μουσουλμάνων Ομοφυλοφίλων Γαλλίας, από σήμερα θα είναι διαθέσιμη λίγο έξω από το κέντρο του Παρισιού μια αίθουσα, διαμορφωμένη στα πρότυπα ενός τεμένους, η οποία θα είναι ανοιχτή να δεχτεί όλους όσους θέλουν να προσευχηθούν και δεν τους επιτρέπεται η είσοδος σε ένα τέμενος, όπως οι γυναίκες και οι ομοφυλόφιλοι! Πρόκειται για μια ιδέα, η οποία ήδη έχει προκαλέσει την αντίδραση των μουσουλμανικών αρχών της Γαλλίας και έχει ιδιαίτερα αναφερθεί στα γαλλικά ΜΜΕ. 

      «Οι μουσουλμάνοι δεν θα πρέπει να ντρέπονται. Η ομοφυλοφιλία καταδικάζεται έντονα από το Κοράνι, μα εάν ο Μωάμεθ ήταν ζωντανός θα πάντρευε σίγουρα ομοφυλόφιλα ζευγάρια. Σε αυτό το χώρο μπορούν έρθουν όλοι οι πιστοί, όπως είναι, αλλά δεν πρόκειται για τζαμί για γκέι και δεν θα παντρεύονται εδώ γκέι» δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο εμπνευστής της ιδέας δημιουργίας αυτού του χώρου, ο οποίος είναι διδάκτωρ Ανθρωπολογίας και Ψυχολογίας και είναι ήδη παντρεμένος με ένα Νοτιοαφρικανό. 

       Η οργάνωσή του δημιουργήθηκε πριν από δυο χρόνια και αριθμεί έως σήμερα τουλάχιστον 325 μόνιμα μέλη, ενώ το τέμενος αυτού του είδους είναι το πρώτο στην Ευρώπη!

Ένα μεγάλο, από τα βάθη της καρδιάς μου, ευχαριστώ!!!!!

Αγαπητοί μου φίλοι, 

ομολογώ πως, όταν άνοιγα αυτό το blog, δεν περίμενα ότι 23 ημέρες αργότερα οι επισκέψεις των αναρτήσεων μου θα έφταναν και θα ξεπερνούσαν τις 1000!!!

Σήμερα, λοιπόν, έγινε και αυτό! Οι επισκέψεις στο dionisisfrance.wordpress.com από τις 6 Νοεμβρίου έως και σήμερα το μεσημέρι ήταν λίγες παραπάνω από 1000. Και αυτό οφείλεται σε εσάς. 

Πάμε καλά, πάμε δυνατά κι έρχονται τα καλύτερα… 

Εσείς απλά συνεχίζετε να διαβάζετε το dionisisfrance.wordpress.com και τις στήλες του…

• Γενικές Ειδήσεις
• Το τραγούδι της ημέρας
• Η δήλωση της ημέρας
• Μια ξεχωριστή φωτογραφία
• Pyrgos Land
• Ioannina History Land
• Το άσμα του σαββατόβραδου
• Oh mon dieu

Για τη χαρά που μου δίνετε.. όλοι εσείς.. από την Ελλάδα, την Κύπρο, την Αγγλία, τη Γαλλία και την Ολλανδία.. όλοι εσείς.. οι φίλοι μου και οι φίλοι σας.. ένα μεγάλο ευχαριστώ!!!

Και ειδικά ένα ακόμα μεγαλύτερο ευχαριστώ σε τρεις – τέσσερις ανθρώπους για την αμείωτη στήριξή τους από τη στιγμή που ξεκίνησα αυτή την προσπάθεια.. ξέρετε εσείς..

Να είστε όλοι καλά!

 

Με εκτίμηση

Διονύσης 

Η δήλωση της ημέρας…από τον Γ. Μπαμπινιώτη!

«Δεν υπάρχει μια αρχαία ελληνική γλώσσα, αλλά τέσσερις διάλεκτοι της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Οι αρχαίοι Μακεδόνες είχαν καλλιεργήσει φωνολογικά μια δωρικού χαρακτήρα ελληνική διάλεκτο, την οποία χρησιμοποιούσαν προφορικά. Ο όρος «μακεδονική» που χρησιμοποιούν οι Σκοπιανοί για τη γλώσσα τους είναι ιστορικά και πολιτιστικά απαράδεκτη» ανέφερε μεταξύ άλλων η Καθηγητής Γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και λεξικογράφος, Γεώργιος Μπαμπινιώτης, σε ομιλία του στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης στην Αυστραλία.

       Η διάλεξη του κ. Μπαμπινιώτη δόθηκε στα αγγλικά στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Μελβούρνης και οργανώθηκε από το Αυστραλιανό Ινστιτούτο Μακεδονικών Σπουδών, το Ελληνικό Μουσείο και την Παμμακεδονική Ένωση Μελβούρνης. Ο κ. Μπαμπινιώτης ανέφερε επίσης πως «διάλεκτος των αρχαίων Μακεδόνων παρέμεινε η καθομιλουμένη του λαού, ενώ η βασιλική οικογένεια του Φιλίππου και το κράτος των Μακεδόνων για να ενώσει και την υπόλοιπη Ελλάδα αποδέχτηκε και χρησιμοποιούσε ως επίσημη γλώσσα την αττική διάλεκτο«. Σήμερα, έχουν εντοπιστεί περίπου 250 λέξεις της μακεδονικής προφορικής διαλέκτου.  

Η φωτογραφία της ημέρας!

Η ξεχωριστή φωτογραφία της ημέρας μάς έρχεται από τη γαλλική πόλη Annecy και το εμπορικό κέντρο Courier, το οποίο έχει διακοσμηθεί ήδη στο κλίμα των Χριστουγέννων! Εδώ, λοιπόν, βλέπουμε ένα σκύλο Αγίου Βερνάρδου – σήμα κατατεθέν της πόλης, αφού ο Άγιος Βερνάρδος γεννήθηκε εδώ – ανάμεσα σε δυο χριστουγεννιάτικα δέντρα! Μείνετε συντονισμένοι στο dionisisfrance.wordpress.com για να ζήσουμε μαζί τα μαγικά γαλλικά Χριστούγεννα και ειδικά τα Χριστούγεννα σε αυτή την πόλη, η οποία γιορτάζει φέτος την εκλογή της ως πόλη των Άλπεων!!! Χρόνια Πολλά..

Κυκλοφοριακό στη Γαλλία: Έτη φωτός από την Ελλάδα….

          Είναι κάτι ώρες που χαίρομαι απίστευτα που επέλεξα να ζω εδώ. Είναι κάτι ώρες που νιώθω άνετα, που δεν εκνευρίζομαι και οι όποιες αλγεινές εντυπώσεις αντικαθίστανται από μια αίσθηση ασφάλειας, αισιοδοξίας και σιγουριάς, εμπιστοσύνης προς την κοινωνία και το κράτος, προς το συνάνθρωπο.

        Ετούτη η χώρα μπορεί να με εκνευρίζει απίστευτα σε κάποιες πτυχές τής καθημερινότητας. Αλλά είναι κάποιες στιγμές που νιώθω υγιής ψυχικά και κοινωνικά. Οποιοσδήποτε άλλωστε θα ένιωθε το ίδιο με μένα εάν ήθελε να περάσει στο απέναντι πεζοδρόμιο από διάβαση σε λεωφόρο και όλα τα οχήματα και στις δύο λωρίδες κυκλοφορίας σταματούσαν ώστε να σου δώσουν προτεραιότητα. Έτσι ακριβώς!!!

        Εδώ εφαρμόζεται απαρέγκλιτα ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας, ο οποίος είναι γενικά ίδιος με τον ελληνικό (εκτός από τα πρόστιμα βέβαια, τα οποία εδώ είναι τσουχτερά και πληρώνονται). Εδώ όμως εφαρμόζεται! Ο πεζός οφείλει να έχει την προτεραιότητα και την έχει. Δεν περιμένει ποτέ στη διάβαση, όση κι αν είναι η κίνηση στο δρόμο, όσο κι αν βιάζεται το αυτοκίνητο. Το όχημα θα περιμένει όσο χρειαστεί, ακόμα κι αν είμαστε σε φανάρι και το κόκκινο των πεζών έχει ήδη ανάψει. Από την άλλη πλευρά, όχημα δεν εννοούμε μόνο το ιδιωτικής χρήσης αυτοκίνητο. Μπροστά σε έναν πεζό θα περιμένει και το αστικό λεωφορείο και το φορτηγό και η μοτοσυκλέτα. Είπαμε, ο πεζός έχει προτεραιότητα στη διάβαση. Στη διάβαση όμως. Γιατί αν περιμένεις να σου παραχωρήσουν την προτεραιότητα σε άσχετο σημείο, εκεί θα κάτσεις και θα περιμένεις! Βέβαια, κάτι τέτοιο ισχύει οπουδήποτε στη γαλλική επαρχία, γιατί το Παρίσι έχει τους “δικούς του νόμους”. Όχι δεν έχει άλλη νομοθεσία! Απλώς στο Παρίσι ως μεγαλούπολη συνήθως η οδική συμπεριφορά των Γάλλων εξαρτάται από την πίεση μιας μεγαλούπολης…

       Όπως κατάλαβες, γενικά οφείλεις να νιώθεις ασφαλής. Γιατί εδώ το αυτοκίνητο δεν καβαλάει πεζοδρόμιο ούτε πεζόδρομο ούτε λεωφορειόδρομο ούτε ποδηλατοδρόμο. Και μιας που αναφερόμαστε στα ποδήλατα, οφείλεις να ξέρεις ότι πιο πιθανό είναι να δεις “τα ραδίκια ανάποδα” έχοντας ατύχημα με ποδήλατο παρά με αυτοκίνητο.

         Οι ποδηλατοδρόμοι είναι παντού και τα ποδήλατα επίσης. Οι ποδηλατοδρόμοι σχηματίζουν χιλιόμετρα ολόκληρα εντός των πόλεων, με λωρίδες που γίνονται απόλυτα σεβαστές τόσο από τα οχήματα όσο και από τους πεζούς. Άλλο το πεζοδρόμιο και ο πεζόδρομος, άλλο οι λωρίδες για τα ποδήλατα, οι οποίες μάλιστα συχνά είναι διπλής κατεύθυνσης. Εάν κάνεις το λάθος να πατήσεις πάνω σε αυτές, στην καλύτερη των περιπτώσεων θα δημιουργήσεις μποτιλιάρισμα (!!!) μεταξύ των ποδηλάτων. Στη χειρότερη, θα ακούσεις μερικά “γαλλικά” από κανέναν ποδηλάτη… Εν τω μεταξύ, για να μην μπλέκεται ο πεζός με τον ποδηλάτη, υπάρχουν ενίοτε ακόμα και ειδικές διαβάσεις για τους ποδηλάτες, πλάι σε εκείνη των πεζών, και ο φωτεινός σηματοδότης έχει πάνω ποδήλατο, αντί για το “Σταμάτη” και το “Γρηγόρη”!

        Βέβαια, εάν ύστερα από όλα αυτά, υποθέτεις ότι ως οδηγός αυτοκινήτου που έρχεσαι από μια χώρα-κυκλοφοριακό μπουρδέλο όπως η Ελλάδα, δεν θα βγάλεις άκρη, τότε σου προτείνω ανεπιφύλακτα να πάρεις την αστική ή και την υπεραστική συγκοινωνία, η οποία είναι συνεπέστατη.

        Εδώ, φίλε μου, η χρονική ακρίβεια λαμβάνει το νόημά της. Ξέρεις ότι το λεωφορείο θα περάσει (σε όποια στάση κι αν περιμένεις, είτε είσαι στο κέντρο είτε πιο έξω) στις 15.51! Ε, ναι, θα έρθει στις 15.51, ούτε 15.50 ούτε 15.52! Και αυτό δεν θα ισχύσει για μια φορά. Αυτό συμβαίνει πάντα!!! Πιο πιθανό είναι να αργήσεις εσύ παρά το λεωφορείο, όπως και πιο πιθανό είναι να κάνει λάθος το δικό σου ρολόι παρά εκείνο των αστικών συγκοινωνιών. Εάν έχεις μπει στο μετρό της Αθήνας, φαντάσου πως όλα τα λεωφορεία εδώ είτε πηγαίνουν από το κέντρο της πόλης στο νοσοκομείο είτε από την πρωτεύουσα του νομού σε κάποιο μακρινό χωριό, έχουν πραγματική ακρίβεια στα δρομολόγιά τους. Τα οποία δρομολόγια θα τα δεις ανηρτημένα σε κάθε στάση, με την ώρα άφιξης του λεωφορείου και με την απόσταση σε λεπτά που χρειάζεται για να πάει σε όλες τις επόμενες στάσεις.

        Για μένα, όλο αυτό είναι κάτι τρελό! Υποθέτω πως για όσους έχετε κινηθεί στο εξωτερικό θα σας είναι μια οικεία εικόνα. Μα δεν είναι απίστευτο? Δεν μπορώ να καταλάβω πως συμβαίνει όλη αυτή η κατάσταση εν μέσω έργων στους δρόμους, κυκλοφοριακού, φαναριών και στάσεων. Εν μέρει, εντούτοις, δεν μπορώ να παραλείψω μια μεγάλη αιτία αυτής της ακρίβειας: λεωφορειόδρομοι.

      Στις γαλλικές πόλεις δεν μιλάμε συνήθως για λεωφορειολωρίδες. Μιλάμε για λεωφορειοδρόμους  Ναι, ολόκληροι δρόμοι, με μεγάλο μήκος και πλάτος οι οποίοι προορίζονται μονάχα για την κίνηση των λεωφορείων. Ούτε για τα αυτοκίνητα, ούτε για ταξί, ούτε για τα ποδήλατα. Μόνο λεωφορεία! Έμεινα έκπληκτος όταν στην πρώτη γαλλική πόλη που επισκέφτηκα, είδα δρόμους με κόκκινο οδόστρωμα. Αυτοί είναι μόνο για τα λεωφορεία. Κάτι βέβαια που γίνεται απολύτως σεβαστό. Αλλά και στις υπόλοιπες μεγάλες πόλεις που επισκέφτηκα και σε αυτή που σήμερα ζω, το ίδιο ισχύει. Ολόκληρες πλατείες μόνο για τα λεωφορεία, δρόμοι μόνο για τα λεωφορεία. Και όπου αυτό καθίσταται αδύνατο, τα λεωφορεία ακολουθούν τα αυτοκίνητα. Αλλά και πάλι η ακρίβειά τους δεν αλλάζει…

          Αναντίρρητα, πρόκειται για μια οδική και συγκοινωνιακή συμπεριφορά που οι Έλληνες (ή έστω η πλειοψηφία των περιοχών της Ελλάδος, αφού δεν την έχω περιηγηθεί ολόκληρη) κατά πάσα πιθανότητα δεν θα τη δουν ποτέ! Γιατί απλά θαρρώ πως όλα αυτά είναι θέμα παιδείας, ιδιοσυγκρασίας, εφαρμογής των νόμων και σεβασμού τους κράτους προς τον πολίτη και το αντίστροφο, θέματα στα οποία η Ελλάδα βρίσκεται πολύ ΠΙΣΩ!

  Να είστε καλά και να προσέχετε..  

Ευγένεια!!!

         Προσωπικά, το θεωρώ θέμα παιδείας, θέμα ερεθισμάτων, διαγωγής, οικογένειας, φίλων, κοινωνίας. Για μένα είναι θέμα σοβαρό. Και σε ό,τι αντανακλά η συμπεριφορά μου, ευθύνεται η οικογένειά μου, δυο – τρία άλλα βασικά πρόσωπα του περίγυρού μου και η προσπάθειά μου να γίνω καλύτερος ως άνθρωπος. Αλλά πάνω από όλα είμαι Έλληνας και δεν ξέρω κατά πόσο με βοηθά η καταγωγή μου στο να είμαι 100% ευγενικός…..

       Γενικά, θεωρώ πως οι Έλληνες σε πάρα πολλές εκφάνσεις της καθημερινότητάς μας είμαστε αγενείς. Και το δείχνουμε. Ο Έλληνας είναι αυθόρμητος. Ανάλογα με τον χαρακτήρα του, τη διαγωγή του, την καταγωγή του, τις κοινωνικές του συναναστροφές, μπορεί να μετατραπεί από τον πιο ευγενικό άνθρωπο στον πιο βάρβαρο και αντίστροφα. Σε εκείνο όμως που αξίζει να σταθώ είναι η ειλικρίνεια του Έλληνα. Όταν κάποιος έχει νεύρα, έχει να πηδήξει καιρό, έχει χάσει η αγαπημένη του ομάδα, έχει σπάσει το νύχι (για τις κυρίες), τον έχει πρήξει η μάνα του ή έχασε τη δουλειά του, δεν μπορεί συνήθως να είναι ευγενικός. Δεν μπορεί, ρε παιδί μου. Θα σου δείξει αμέσως τα νεύρα του, το άγχος του. Θα σου κάνει αλγεινή εντύπωση, αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς και κυρίως δεν τον ενδιαφέρει! Ας είναι σε χώρο παροχής υπηρεσιών, στους φίλους του, σε ανώτερό του, σε ξένους επισκέπτες.

      Από την άλλη πλευρά, όοοοοοοταν ο Έλληνας, γουστάρει, θα δεις την ευγένεια πρώτα μέσα από τα μάτια του, από τη ψυχή του και μετά θα στην εκφράσει με λόγια ή με πράξεις. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Έλληνας θα σου δείξει τί σημαίνει φιλότιμο, φιλοξενία, αρετή. Θα σε πλανέψει με τη συμπεριφορά του. Είτε είναι περιπτεράς είτε ο γέρος παπάς της ενορίας σου, είτε το αφεντικό σου είτε ο καλύτερός σου φίλος. Την ευγένεια ο Έλληνας είτε την έχει είτε όχι. Δεν του την έχει μάθει κανείς, εκτός ίσως από την οικογένειά του.

           Ο Γάλλος είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τον Έλληνα. Ο Γάλλος είναι ευγενικός. Τέλος! Είτε είσαι εσύ είτε όχι, εκείνος είναι ευγενικός! Χρησιμοποιεί πάντα το “παρακαλώ”, το “με συγχωρείτε”, “ευχαριστώ πολύ”, τον πληθυντικό ευγενείας! Σε κάθε στιγμή της καθημερινότητας, η ευγένεια είναι παρούσα. Σε δημόσιες υπηρεσίες, σε καταστήματα, στις συγκοινωνίες, μεταξύ φίλων, μεταξύ συντρόφων. Μπαίνεις σε κατάστημα και αμέσως κάποιος υπάλληλος θα σε καλωσορίσει και θα προσφερθεί να σε εξυπηρετήσει, δίχως ίχνος αποστροφής. Στη χειρότερη των περιπτώσεων, θα σε καλημερίσει με ένα πλατύ χαμόγελο. Επιβιβάζεσαι σε λεωφορείο και ο οδηγός θα σε καλημερίσει. Θες να προσπεράσεις κάποιον στο σούπερ μάρκετ, πρέπει να πεις “συγγνώμη”. Κάθεσαι με φίλους για φαγητό και στο τραπέζι θα ακουστούν και το “παρακαλώ” και το “συγγνώμη” και δεν θα είναι από την τηλεόραση! Είτε θες είτε όχι, γαλουχείσαι κι εσύ με αυτό τον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς. Ο οποίος είναι τόσο όμορφος, τόσο υγιής, τόσο αυτονόητος!

       Ωστόσο, έχει μια μεγάλη διαφορά η ελληνική ευγένεια από την γαλλική. Ο Έλληνας το κάνει όοοοοοοοοταν το νιώθει. Ο Γάλλος το κάνει πάντα. Και αυτό φαίνεται. Σε μένα που έχω μέτρο σύγκρισης και από την άλλη ευγένεια, την ελληνική, θα μπω στη διαδικασία να ξεχωρίσω εάν ο Γάλλος θα νιώθει το “παρακαλώ” που λέει. Το λέει επειδή έτσι έχει μάθει από μικρός. Έτσι έχει μεγαλώσει. Ό,τι κι αν νιώθει, πρέπει να είναι ευγενικός. Είναι θέμα παιδείας (όχι εκπαίδευσης).

       Και εμένα από τη μία με κολακεύει αυτή η συμπεριφορά, αυτή η αρμονία, αλλά από την άλλη με εκνευρίζει. Δεν μπορώ να βλέπω τον άλλον να είναι συνέχεια μέσα στην ευγένεια και στην καλοσύνη,να σε γλύφει ρε αδερφέ, ενώ φαίνεται ότι το κάνει επειδή έτσι πρέπει. Θέλω την αλήθεια. Εννοείται πως αν ήμουν στην Ελλάδα θα παραπονιόμουν – ως γνήσιο τέκνο της Ελλάδας – για την αγένεια και την απουσία παιδείας. Αλλά εδώ παραπονιέμαι για την προσποίηση. Παραπονιέμαι γιατί μου καταρρίφθηκε ο μύθος περί του savoir vivre! Πίστευα ότι η ιδιοσυγκρασία αυτού του λαού είναι να υπάρχει πάντα η αυθόρμητη ευγένεια, η ειλικρίνεια, μια αίσθηση αριστοκρατίας. Αλλά μάλλον είχα ξεχάσει να καταλάβω πως και αυτοί είναι άνθρωποι και έχουν τα συναισθήματά τους, τις αδυναμίες τους, τα πάθη τους. Και πως δεν είναι δυνατόν να φέρονται πάντα με καλοσύνη επειδή το αισθάνονται.

          Εάν κάποιος μου βάλει να επιλέξω τρόπο έκφρασης της ευγένειας, δεν ξέρω ποια θα είναι αυτή, η ελληνική ή η γαλλική. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσά τους. Και λογικά θα επέλεγα κάτι στη μέση.. Δεν μπορώ να σας πω πού θα ήταν η μέση. Αλλά και το ένα και το άλλο είναι πιθανόν στα άκρα.

Εσείς άραγε τί θα επιλέγατε??